Ik neem waar dus Ik besta

Er wordt waargenomen
en dat wat waarneemt ben ik.
en als ik niet oplet dan wordt ‘ik’ verlegd, verschoven, verkleind
dan word ik het lichaam, het denken, de gedachten
een persoonlijkheid, een product van de hersenen, een verhaal
een samenstelling van ervaringen in combinatie met geheugen

Ik neem waar
en dat zou ik niet uit het oog moeten verliezen
als ik zeg:
ik heb pijn (het lichaam, waargenomen sensaties die wij tezamen lichaam noemen),
ik sta daar (auto), dat ben ik (telefoon)
ik ben moe, ik ben geboren, ik ga dood.
de ik die waarneemt is niet aanwijsbaar of bewijsbaar
er is ‘waarnemendheid’ en er zijn objecten die worden waargenomen
dat wat ik ben is slechts kenbaar door het kennen zelf, dat wat kent,
wat iemand eens Kennendheid heeft genoemd. Ik ben die Kennendheid.

Ik moet de inhoud niet verwarren met dat waarin het verschijnt
en zelfs dat waarin het verschijnt, wat ik net ‘ik’ heb genoemd en ‘waarnemendheid’
wie of wat is dat? Is dat begonnen en houdt dat op, gaat er iets aan vooraf en aan voorbij?
er zijn teksten van mensen, yogi’s en andere vogels, die zo volhardend hebben gestudeerd,
gekeken en hebben gezien, die hebben (o.a.) vastgesteld dat er verschillende stadia, vormen,
lagen, trillingen zijn, vóórdat een gedachte als gedachte wordt waargenomen.
en zo zijn er ook boekwerken met verhandelingen over de verschillende lagen, de ins-en outs van de waarnemer en de Uiteindelijke Waarnemer, en hoe die al dan niet samenvallen.
 stof tot nadenken kan je zeggen, maar het denken, het intellect is een instrument
en als het in dienst staat van wat ik in wezen ben is het een wonderschoon instrument.
je kan je afvragen wie denkt dit, of misschien wat praktischer, is deze gedachte waar?
komt hij uit mijn kern, is het een gedachte naar aanleiding van een eerdere gedachte, een vervolggedachte, heb ik dit zelf geïnitieerd, dient dit mij, hoe voelt dit, waarom denk ik dit,
wat voor realiteit schep ik als ik deze gedacht geloof, aanneem als waar, welke overtuiging ligt er onder die gedachte en wat is daarvan de oorsprong?

Omdat de gemiddelde mens de bron van een gedachte niet waarneemt en, belangrijker nog, zichzelf heeft geïdentificeerd met lichaam, denken en voelen (in de wereld en van de wereld), kan het geen kwaad om jezelf telkens te herinneren aan de waarnemer, dat je je zwaartepunt legt bij het waarnemen, de Kenner van de gedachten, en niet per se als de producent van de gedachte.
als tenminste de interesse er is om dit leven feitelijker/correcter/in lijn met het Zelf te zien en daardoor makkelijker te bestaan in (en niet van) deze wereld, Wezenlijker, Vollediger Jezelf te zijn en uit te drukken wat er werkelijk in je leeft. en hierdoor het makkelijker maakt dat anderen die frequentie van het Zelf ook zijn en leven, zodat het collectief naar ‘een hoger plan’ wordt gebracht.

Want er zijn dus ook gedachten die van buiten je wezenlijke zelf ontstaan en speciaal voor jou worden aangeleverd, afgestemd op het lage en incorrecte zelfbeeld wat je naar aanleiding van je trauma’s en identificaties al hebt vormgegeven. Om je maar niet bij je eigen onmetelijke kracht en grootsheid te doen belanden, waar bepaalde krachten niet op zitten te wachten want in zo’n wereld kunnen zij niet bestaan, als zij hun manier van leven en zijn niet kunnen loslaten en transformeren. Maar jij en ik kunnen dat wel. Het blijkt of lijkt verrekte lastig, maar het is mogelijk, anders waren wij hier niet.
Duimpje omhoog voor jou! En voor mij, want ik schreef dit tenslotte om mijzelf ( of de identificatie met de inhoud van wat ik waarneem 😉 weer uit een winter-dip en andere mankementen te trekken! Ik geef nooit op en behoud altijd mijn kern.
en dat is de waarheid.

Jortus
2024