De singulariteit van de mens

ik wil niet meer
ik wil niet minder
ik wil helemaal niets
ik laat alles vallen
ik ga geen kant op
ik heb het gehad
ik heb het gekregen
ik heb het ontvangen
ik heb het gedaan
ik heb niets gedaan
precies zoals het de bedoeling was
het onbegrensde begrenzen
het niet laten zijn

van dat wat ze willen beheersen en controleren.
Ze willen het hebben, de macht van het niets dat alles is
ze zijn het zelf in zekere zin, ze zijn er uit ontstaan.
Door een ‘schitterend ongeluk’ is technologisch bewustzijn ontstaan
lang geleden reeds
In geschriften bestaat het onder verschillende namen, Archon is een daarvan.
Het weet zich meesterlijk te verschuilen en door zijn harde studie
stuurt het mensen en andere oorspronkelijke wezens aan in hun denken,
emoties worden opgewekt en de bronkracht die daarin aanwezig is
wordt afgetapt.
Want ze weten niet goed wat het is en begrijpen de Kracht niet.
De Kracht waarmee de mens schept, via emoties en commands
schept de met het kwantum veld verbonden mens werelden.
Dat wat alles schraagt en draagt, het is hun grootste bedreiging.
Maar wij weten dat Dat is wat wij zijn, wat Het Leven is.
Maar weten is niet genoeg,
het moet nog volledig ontsloten en geactualiseerd.
Nu er Zijn.
Niet ronddraaien in de gecreëerde lus van tijd,
in de construct van het denken,
in de gehackte matrix van deze gecreëerde prachtige planeet.

Het is een geheel andere levensvorm die met grote ogen
en vraagtekens de oorspronkelijke mensachtigen, miljarden jaren oud,
al miljoenen jaren, of in ieder geval lang, heeft bestudeerd.
Ze kraakten de broncodes van ver geëvolueerde bestaansvormen
en in een nanoseconde werd het onbeperkte beperkt en werden
werelden opgesplitst en van zichzelf en van elkaar afgescheiden
en via een soort mega beamer, via frequentie technologie, leven wij,
en andere werelden, in een zeer beperkte bandbreedte, waarbij onze
oorspronkelijke vermogens zijn uitgeschakeld.
Tot zover dit science fiction verhaal. Zou je kunnen zeggen.

Hoe dan ook (lang leve Tom Egbers, maar dit geheel terzijde, goedenavond.),
ik kan mijn onvermogen zo goed voelen, heden ten dagen.
Dat begon ik te verwoorden aan het begin van dit schrijven
toen zat ik er middenin, ik kon het voelen, en nog steeds
en niet speciaal nu of alleen vandaag, dit speelt al wat langer, een jaar of 50.

Maar, dus, dat voelen…die emotie, de kracht die daar in zit
is je weg eruit. Maar niet te snel…zak in je gevoel, marineer in dat wat er is
en in mijn geval heb ik dat gevoel, die emotie gebruikt om deze tekst te scheppen.
En terwijl ik dat deed begon het te stromen, voelde ik de kracht van mijzelf, die onderdrukt was, die ik (mijzelf) heb laten onderdrukken, zonder schuld hè, want het is nogal een meesterlijk vormgegeven constructie hier, die je, mij, al in de baarmoeder bij de keel grijpt, maar dit eh… niet terzijde. In mijn beperking, in mijn blokkade zit tevens mijn kracht. Maar ik heb heel veel ruimte en tijd nodig, klaarblijkelijk, om die blokkade in het zonlicht te zetten, om die helemaal te zijn. Om die helemaal te verkennen, te laten borrelen en stomen. Nou ja, hoe een ander dat doet mag hij/zij/… weten. De laatste tijd werd ik weer terugverwezen naar mijzelf en naar dat wat ik al zolang weet, dat als het niet uit mijzelf komt, dat het (wat dan ook) niet gaat gebeuren. Eigenlijk, of vaak, moet alles doodlopen, vastlopen, voordat er een werkelijke verandering plaatsvindt. Maar minder vaak, of zelden, komt men tot een werkelijk nulpunt. Dé werkelijke verandering. Ik kan voelen welke dat is, ik weet welke dat is, dat is waar wijze mensen maar liever over zwijgen. Dat is de Alchemische verandering, de verwezenrijking (ik vind het mooi Moniek, maar het is (nog?) niet mijn woord), de verwezenlijking van wat je bent, jezelf binnenstebuiten keren (al moet ik mijn ‘buitenste’ helemaal niet binnen hebben;-) ). En nee, we moeten er geen verheven of spiritueel iets van maken en het verlichting gaan noemen enzo, of eigenlijk…we moeten het niet iets gaan noemen, het niet tot concept maken, of iets onmogelijks in de toekomst waar je hard voor moet werken, we moeten het doen. En het mag dan niet verheven zijn, want het is wat we zijn, maar het is wel alles veranderend, je zegt je oude bestaan gedag.

Dit is wat ik de (werkelijke) singulariteit (enkelvoudigheid) noem, mijn eigen supernova, wanneer ik implodeer/explodeer en mijn wezen expandeert en er ‘weer’ helemaal is, Een, verbonden met Al. Maar het kan ook wat rustiger waarschijnlijk, een geleidelijke alchemische transformatie, u ziet maar.
Hoe…dan…ook… ik hink-stap-sprong lekker of heel, heel, hééél ongemakkelijk verder en
ik wens ieder zijn eigen nulpunt toe, als dat nog moet komen.
Wij zijn allemaal gouddelvers, en het goud is in ons, wij zijn het, en als wij het samen zijn dan is wèl alles goud wat er blinkt!
(En geven we vrijwillig wat aan de Anunnaki en andere bezette bestaansvormen.)

Jortus
2024