In plaats van met Jezus op zijn hemelvaart op weg naar onze lieve heer,
was ik met Aardse familie en de Aardse elementen.
Het was droog, het waaide wat en de zon deed ook zijn best. 
Op het complex van de volkstuinvereniging groef de buurman een vijver uit voor C., met wie ik via het bloed en het hart verbonden ben. De buren hadden al een vijver en het water daarvan was afkomstig van en direct verbonden met de sloot die langs alle tuintjes ligt, stroomt. De vijver was uitgegraven en nadat de verbinding was gemaakt met de vijver van de buren konden wij het wat minder troebele water van de buurman en dus ook de sloot, voorzichtig zien binnenstromen, zich mengend met het reeds aanwezige troebele grondwater. Dit heugelijke feit werd mobiel-fotografisch vastgelegd.

Na een zeer smakelijke lunch, een nieuw recept uit een kookboek dat nauwlettend werd opgevolgd maar wel werd aangevuld met gebakken gamba’s, wat er perfect bij paste, wilden de 50 plussers wel even de benen strekken. De vijver vulde zich wel vanzelf.

Het fenomeen De rollende keukens was in de hoofdstad gearriveerd en op loopafstand van onze locatie. Niet dat het elders arriveert in deze samenstelling of met deze naam. Behalve dan dat ongetwijfeld meerdere van deze rollende keukenwagens ook elders op festivals staan met hun etenswaar en al dan niet sympathieke sfeer is het hier 14 jaar geleden ontstaan als een idee van plaatselijke horeca ondernemers om een gratis buurtfeest te organiseren. Het is nog steeds gratis al wordt dat misschien gecompenseerd door de prijzen van de gerechten en de drank, of is dat gewoon de inflatie en de moeilijkheid van een bestaan te kunnen hebben in deze wereld?

Op het manifestatieterrein, een gedeelte van het Westerpark, was het vanwege de nationale feestdag en het best wel mooie weer zo druk dat de rijen voor de keukens soms reikten tot de looproute van het terrein, wat dan net weer iets te smal was voor deze grote toestroom en er zodoende filevorming ontstond.
Het is dan misschien voor jong en oud, maar net als op ander plekken in de stad of in de wereld (?) lijken dertigjarigen de grootste vertegenwoordiging te hebben. Zien en gezien worden, het leuk hebben is de modus operandi. 

Ik sta, in het moment ter plaatse en ook achteraf bij van alles stil. Op een bepaalde manier is dat heel veel informatie wat in één gevoel binnenkomt en zich laat weten en voelen. En dan heb ik de keus om dat uit te pakken en tegen het licht te houden, als ik daar de zin of noodzaak toe voel. Ik zou dus onder andere iets kunnen vaststellen, of tenminste mijzelf kunnen afvragen, over het leven, over ‘het leuk hebben’, over authenticiteit, over commercie, over oppervlakkigheid en dieper liggende motivatie of aanwezigheid, over de buitenkant en de binnenkant, over wat er werkelijk is en wat ik zie, over wie (wat) er kijkt en vaststelt in mij, of dat gekleurd is of niet, over hoe dat te onderscheiden, waar ligt het kijken, zien, ervaren en werkelijke kennis en waar ligt het filter, de mening, de afwijzing, de aantrekking, de identificatie?  

Maar goed, wat er gezien en ervaren werd en wordt, gekleurd en niet gekleurd is aan een ieder zelf. Ik heb voor het eerst churros gegeten en ondanks dat het niet bijzonder was was het best lekker en dat is ook wat waard. Je kan je nog steeds vermaken, een leuke tijd hebben, of je die ludieke authenticiteit nu buiten je ziet of alleen binnen jezelf ervaart. Of De Parade en De Rollende Keukens van nu hetzelfde bieden als 20 of 14 jaar geleden of niet. Of jij zelf hetzelfde bent of niet. Of de maatschappij hetzelfde is of niet.


Op de terugweg naar de tuin kwamen we langs een restaurant wat zijn best deed om niet te laten zien dat het open was. Wij wilden wel een biertje van de tap en dat kon, eten niet. Terwijl ik op een overdekt terras wachtte kwam C. mij halen met twee bier in de hand en de mededeling dat er binnen heerlijke geuren waren en tevens een fijn plekje waar wij wel ons biertje konden drinken. Nadat wij op verzoek onze schoenen uit deden mochten we plaatsnemen op een kleine verhoging, geheel bekleed met Perzische tapijten en met een paar tafeltjes die niet hoger waren dan 20 centimeter.
Ik probeerde het uitgangspunt of eigenlijk een land vast te stellen wat bij dit restaurant hoorde. Ik keek naar de naam en ook naar het personeel. Dat deed mij aan Brazilië denken. Ik herkende de muziek die werd afgespeeld, Orchestra Baobab, een mix van West-Afrikaanse en Cubaanse muziek. Al werd de muziek niet afgespeeld, de Afrikaanse band Tinariwen ging ook door mee heen.
Het personeel had een rust, een authentieke relaxtheid in zich wat samen met de inrichting een goede sfeer creëerde. 
Toen wij deze oase verlieten zagen wij bij de uitgang een stapeltje kookboeken liggen: RHAS EL KHELLOUT ~ specerijen en kruiden uit de nomadische keuken.
De muziek van Tinariwen, een band bestaand uit Tuareg, een nomadisch volk uit de Sahara woestijn van noordelijk Mali, past goed bij dit restaurant en het kookboek van de eigenaar van het restaurant, chef-kok Laurent Khellout.

Het mysterie van het leven is zo groots dat het niet ge- of bevat kan worden. Maar onszelf uit de verwikkelingen halen, onszelf zoverre te ont-wikkelen uit het tijdelijke dat wij het mysterie beter kunnen leven, zien en ervaren, dat redt werelden, of als die niet meer te redden zijn, stelt het ons in staat in een nieuwe wereld het mysterie verder te leven, en/of in de huidige wereld de verwikkelingen te onderscheiden en zelf een keuze te maken die verstrengeling van je eigen stroom met die van een ander te laten bestaan of ze te scheiden van je eigen zelf en hoe je zelf wilt bewegen en relateren in deze wereld. 

De verwikkelingen van C. maanden haar aan te gaan koken voor haar buren
wat mij aanspoorde mij oostwaarts te verplaatsen, waar De IJssel stroomt en ik mij makkelijker verbonden weet met de zee van Het Bestaan. Al blijft het waar dan ook op Aarde een hele klus.


Jortus
2022