Ik vind het lastig. We vormen allemaal onze mening, overtuiging, waarheid of gevoel over wat waar is of waarschijnlijk waar, of voorlopig waar tot het tegendeel bewezen is. Wat zijn onze referentiepunten, zijn onze referentiepunten wel betrouwbaar, heb ik dat wel onderzocht? Mijn auto brengt mij waar ik hem heen stuur, of waar ik mij heen laat sturen door mijn routeplanner, waar ik iets heb ingetoetst. Waar brengt het NOS journaal, het RTL nieuws mij?, waar brengt de WHO mij, het RIVM? Waar brengen de alternatieve nieuwsbronnen mij, die jij niet of wel kent of hebt gezocht. Zijn dat twee kampen, van waarheid en onwaarheid? Moet ik tot een van beide behoren? Bevatten beide kampen waarheden en onwaarheden? Waar brengt een vaccin mijn lichaam, mijn voertuig in deze wereld? Klopt de route van het vaccin wel, is dat wel betrouwbaar? En is de reden waarom ik deze routeplanner zou moeten gebruiken wel valide, is het virus wel geïsoleerd en als bestaand bewezen?
Wat is mijn motivatie om mijn conclusies of voorlopige aannames, waarvan ik de overtuiging heb dat die meer kloppend zijn dan die welke de verdwijnende machtsstructuur op Aarde ons wil laten geloven, openbaar ten toon te spreiden, te delen met een ieder die het lezen wil?
Net zoals ik een mens niet reduceer tot een schaap die het voedsel van overheid en massamedia tot zich heeft genomen en de aangegeven route volgt (Ik probeer mensen te blijven zien als de krachtige wezens die ze in het diepst van hun hart zijn en probeer daar aan te appelleren), zou het fijn zijn niet gezien te worden als een persoon die door een algoritme of bepaalde bubbel gevangen is in een net van theorieën van samenzweringen en meewarig moet worden aangekeken.
Verandering in hoe wij leven op deze planeet, met elkaar en met deze levende planeet, komt door verandering in bewustzijn. Verandering in bewustzijn komt door besef. Besef komt door bereidwilligheid om te kijken. Bereidwilligheid om te kijken komt doordat dingen niet meer vloeien en vanzelf gaan. Het hapert. In ons en dus in de wereld. En vice versa.
Het leven op Aarde lijkt geleefd te moeten worden zonder je de ruimte en de tijd te geven stil te staan bij de meest essentiële vragen: Wie ben ik, wat is het leven, waar komen wij vandaan en waar gaan wij heen?
Door daar, al dan niet onder druk van de gecreëerde maatschappij, overheen te stappen en die vragen onbeantwoord te laten dolen of vast te ketenen in een hoekje van het onderbewustzijn, geef je op een bepaalde manier je macht tot zelfbeschikking weg en aanvaard je de mal waarin leven is gegoten en zoek je daarin je rol, functie en probeer je daar vrijheid, tevredenheid en expressie te vinden. Wat mijns inziens een onmogelijke taak is, zonder vroeg of laat weer bij die basis vragen te belanden. En dan zijn er natuurlijk nog allerlei fuiken en zijpaden zoals religies en genootschappen die je vooral willen vertellen wat je bent en wat de wereld is in plaats van de ideale condities te creëren voor de enige manier waarop en waarin jij jouw antwoord kan vinden: in Jezelf.
Ik ben dit schrijven begonnen als inleiding om het spastisch opgevoerde narratief van deze maatschappij, of van wat daarin wordt opgevoerd, te verrijken met iets dat aan de stoelpoten zaagt, nota bene met het bijna geheel gekaapte instrument van de machthebbers: de wetenschap! (of althans, de bewegingsruimte van werkeljke wetenschappers).
Om dus, voor diegene die bereidheid voelen, ruimte te geven aan vaststaande overtuigingen, om die nader te bekijken en te bevragen, door mogelijk andere waarnemingen te introduceren, waardoor het geheel in beweging kan komen en een ander besef, een ander bewustzijn kan ontstaan.
En ik vind het dus heel vervelend om het hier over te hebben. Maar ja, we leven in een tijd waarin het leven ons dwingt door heel vervelende gevoelens te navigeren, om tot een ruimer besef te komen van wat het leven is, wat het zou kunnen zijn.
Je mag het ook hierbij laten, niet op de link klikken, die verhaalt over iets waarvan je je niet kunt voorstellen dat het bestaat. Niet voor wilt stellen. Alles moet op de kop, dat wel. Alles moet open, open, open moet het zijn (The Scene). Maar hoe jij dat voor jou wilt en kunt doen, dat is geheel aan jou. Hoe het bewustzijn op Aarde zich ontvouwt is geheel aan jou en mij.
Ik verken mijzelf en wat ik ben en waarin ik ben beland, omdat ik niet anders kan. En het geschreven woord is daar een onderdeel van. Al is het niet de meest oorspronkelijke taal, dit alfabet, via hart en hoofd gebracht, op dit moment doe ik het ermee.
Fijn dat je er bent, fijn dat we er zijn. Laten we er wat van maken, met elkaar en ons niet uiteen laten drijven, we moeten in gesprek, blijven. We hebben dezelfde kern, hoe en waar die ook zijn tent heeft opgeslagen.
Jortus
2022
Captain's Log. Jortus. 