oliebollen

ik begin gewoon en dan
moeten de woorden maar gaan rollen
ja, Jortus wil wat schrijven
niets belangrijks dat moet en zal beklijven
gewoon wat grappen en grollen
met of zonder poedersuiker, die bollen?

het is nog donker en ik hoor de wind waaien
we zijn allemaal nog net heel en ieder met zijn gebreken
maar dit zijn de dagen, dit zijn de weken
en ja ook de maanden en de jaren
dat we transparant en aan genoeg staan
om te ontvangen en te voelen
door te zetten en te transformeren
in te ademen en alles weer uit te zetten
te weten ik hoef niets te leren
alles wat nodig is ben ik en ik ben er
reeds

ja dat hoofd en de wereld
der tienduizend dingen, zoals dat in oude Oosterse teksten heet
wil ons nog wel eens verzoeken
ons gevangen houden in al die gaten en hoeken
waar wij vergeten wie wij zijn
dan denken we dat bekrompen liedje en refrein
te zijn, van holladiejee en hopsasa en huilen met de pet op
maar nee, wij zijn het wijdse lied
het open verenigde vers, the uni-verse

Maar goed Jortus, waar blijven die grappen en grollen?
ja eh…moet ik nu werkelijk een grap verzinnen
daar doe ik niet aan, die komen en zijn er, of niet
anders krijg je een mop van twee tieten in een envelop
ik zag twee beren broodjes smeren oh het was een wonder

wel, ja, dus, want, reeds, welkom op mijn eigen Faceboek
waar mijn uiting gelijk ook mijn eigen duimpjes (omhoog) zijn
al is er nog steeds een deel die wacht op duimpjes van derden
want dan voel ik dat ik besta, dat ik hier niet alleen ben
dat we verbonden zijn en het samen hier voor elkaar boksen
maar dat hoeft niet per se op deze webplek, deze beperkte ruimte
ik zie u daar buiten, waar de vogeltjes fluiten en de kraaien krassen
waar de Kerstinkopen tot koortsachtige hoogte stijgen
en de oliebollen geduldig wachten, tot u zit en alles even stilstaat
de ruimte tussen twee gedachten, tussen twee handelingen in
waarin je weer jezelf weet en je jezelf herinnert: ik ben elk moment
elke seconde, binnen en buiten, voor, na en tijdens
elke gedachte, elk gevoel, elk doen of niet-doen, elke realisatie
van het Nu-moment
wie vraagt André van Duijn of hij nog eenmaal een carnavalskraker
wil schrijven, over het eeuwige nu, als de zon schijnt, als het regent
dan zal ik voor het eerst, zonder tegenzin, een dansje doen en pint pakken
op dit feest wat aan mijn gezonde wezen altijd voorbij is gegaan
hoe kunnen mensen feest vieren, wat valt er te vieren in deze hel
waar ik ben beland?
maar goed, het gaat inmiddels wat beter met mij, er zijn wat poortjes geopend
ik zet nog even door, tot de onzin wegvalt, voor iedereen,
en er elke seconde wordt gevoelt(d):
Dìt is de Zin van het leven, dat ik leef en het leven voel, het leven leef!
En ja, dat is dus
NU!

Jortus
2023

PS
Hoeveel d’s en t’s hebben nu weer een gevoel op de verkeerde plaats,
op de veerkeerde tijd te zijn?
(de spellingscontrole die ik gebruik, gaf het niet aan, mail me: contact@jortus.com)