Op 7 juni in het jaar 2019 ontweek ik deze heer of dame op een fietspad langs de IJssel, ter hoogte van Cortenoever. Het wezen lag op zijn rug, ik stopte en keerde terug. Zo goed en zo kwaad als ik kon heb ik eerste hulp verleend. Nu heb ik daar geen training in gehad, niet voor mensen en niet voor dieren, dus hoe het precies is bevallen weet ik niet helemaal. Aan de snelle hartslag te zien, als tenminste het uitzetten en weer inkrimpen van het turquoise langwerpige lijf overeenkomt met de hartslag, was het hoe dan ook een moeilijk verhaal. Al was het niet echt een verhaal. Een mens was er met volle aandacht en deed wat dacht dat (misschien) goed was, en het dier deed wat het kon: het leven zijn in een lichaam dat hoogst waarschijnlijk binnen afzienbare tijd zonder de frequentie van deze wezenlijke essentie zou zijn. Nadat de libel van het betonnen fietspad in het gras was geplaatst, werd na enige tijd met de grootste voorzichtigheid water gevoerd door de mens aan het dier. Misschien was het van de regen in de drup (figuurlijk gesproken, de zon scheen) want de hartslag leek niet naar beneden te gaan en er verschenen mieren die op het lijf van de libel klommen. Zoals een hond water van zich af kan schudden, zo trilde de libel (of drakenvlieg, als je er nog meer van wilt maken dan het al is) de mieren van zijn lijf. Omdat ik ook niet wist wat verder te doen heb ik er een tijdje gezeten. Toen besloot ik dat het was wat het was, leven, en op een gegeven moment de dood, of de verandering van leven, zo je wilt. De libel leefde nog maar het zag er niet rooskleurig uit, al bestond ook de mogelijkheid dat hij zich zou herpakken (totaal verkeerde term, alsof alles ‘beheersbaar’ en bepaald kan worden) en op zou vliegen. Maar ik voelde dus dat ik niets meer kon doen en ook dat mijn leven verder ging, ik liet de libel achter en fietste verder zonder de afloop te kennen.
Mijn geheugen zegt ongeveer het volgende: rond de tijd dat ik met de libel in de weer was, of net daarna, had ik ook sms-verkeer met een vriendin. Ze vertelde dat bij haar een libel in haar huis vloog en een tijdje bleef. Het was misschien suggestie en fantasie en ik weet niet meer wat door haar heen ging tijdens het bezoekje, maar het leek net een soort bedankje of erkenning van mijn goede intenties. Al weet ik niet wat beter is, korter lijden en dood door fietswiel, of frequenties van aandacht van een wezen met mensenlichaam en daarna een aanval door mieren en een hartstilstand. Wat het ook is, dit was wat het was.

Zo, dat was even exercitie in schrijven. Want ik ging, en ga nu, een huishoudelijke mededeling doen. En daar moest een foto bij, want ik plaats altijd een foto of een plaatje bij mijn berichten. Het verslag hierboven kreeg je er gratis bij.
Ik weet dat mijn lezers allemaal soevereine wezens zijn, maar ik heb dus twee soorten ‘volgers’. Mensen die mij ‘volgen via e-mail’ krijgen een e-mail als ik weer een bericht geplaatst heb. Nu is het zo dat de hele tekst (helaas, zou ik zeggen) in de e-mail te lezen is en veel mensen doen dat dan ook, heb ik het idee. Maar dan mis je dus het een en ander, zoals daar zijn de volledige ervaring (haha) van mijn eenvoudige website, waarop in ieder geval een foto bij het bericht (die je niet in je e-mail ziet), de tot dan toe doorgevoerde correcties van spel- en taalfouten van het bericht, de reacties op mijn bericht (kan soms informatief of verhelderend of wat dan ook zijn), andere berichten van mij die je nog niet gelezen had en je nu wel aanspreken of nieuwsgierig maken, en vast nog een paar dingen.
Als je in de e-mail (dubbel-) klikt op de titel kom je als het goed is bij het bericht op mijn website. Als je op ‘Captain’s log. Jortus’ klikt of via een browser naar jortus.com gaat zie je een overzicht van mijn site, waar de teksten die ik onder de term ‘blog’ heb geplaats samen staan met de teksten die meer ‘dichterlijk’ van aard zijn en ik bij de toepasselijke categorie uncategorized (niet gecategoriseerd) heb geplaatst. Als je alleen die wilt lezen en geen blogs, klik dan op ‘Verdichtingen van de bron’ boven aan de pagina in lichtblauw.
De mensen die mij volgen via WordPress lezen misschien mijn bericht via de zogenaamde reader, ook hen geef ik de suggestie om door te klikken naar mijn site.


Fijn dat je mij volgt. Geef acht! Grapje.
Mij wijzen op fouten in taal en spelling zijn van harte welkom, graag via e-mail.
Reactie zijn ook altijd welkom, tenzij ze niet welkom zijn, dan worden ze niet geplaatst. 😉

Ik hoop dat je alles gelezen hebt en dat het op- of verhelderend was en niet te vermoeiend.

Wij zijn het Open Geheim. Stap in Jezelf.

Maak plezier!

Groeten,

Jortus
2023