In het bosrijke gebied waar ik wel vrijstaand zou willen wonen wandelde ik en nam kristalhelder de omgeving in mij op. Het was niet alleen de zonnige winterdag die het zo helder maakte, op mijn neus een nieuw montuur en nieuwe glazen, een bril. Ik had jaren geleden een bril gekocht (specifieker kan ik niet zijn, ik of mijn brein of de connectie daartussen leven een beetje buiten de tijd), ik zag af en toe wat wazig. Voordat ik naar de brillenwinkel ging had ik iets voor ogen, maar dat montuur hadden ze niet. Ik was alleen en de eigenaar meende dat ik het strenge montuur, destijds in de mode, wel kon hebben. Die bril heb ik dus alleen af en toe gedragen, en jaren niet, alleen als het echt nodig was. Aangezien het steeds meer nodig werd ging ik overstag en ditmaal nam ik iemand mee. Ik koos een montuur dat het meest rustig was of waarbij mijn aandacht het minst naar de bril ging, of, anders gezegd, waarbij ik mijzelf nog zag en niet alleen de bril. Zowel mijn meegebrachte versterking als ikzelf vonden dit de beste keus, ik werd er zelfs blij van.
Misschien kwam het ook doordat de brillenjuffrouw de glazen eruit had gehaald dat het zo goed beviel, maar ik ben ongeveer terug bij af, een bril is toch gewoon een bril. Al is deze beter dan de vorige. Behalve dat de nieuwe informatie voor mijn brein best pittig is en daar nog aan moet wennen, begint dat kristalheldere zicht aantrekkelijker te worden dan de al minder wordende bijwerkingen. Ik kiek ut nog effe an en ga verder met deze nieuwe levensfase, mij gratis aangeboden door de degeneratie van de cellen, ook wel ouderdom geheten. Al moet je er wel voor betalen, in euro’s.

Het heideveld in deze bosrijke omgeving ben ik aan het verkennen. En ditmaal ben ik de route die ik net heb gelopen in omgekeerde volgorde teruggegaan, niet om het gebied beter te leren kennen maar om mijn autosleutels terug te vinden! Toen ik constateerde dat ik ze niet meer bij mij had was er vrij snel de wetenschap: die vind ik weer! Al kan mijn brein het nog discutabel vinden, is het een stellige overtuiging of een weten, en waar is dat op gebaseerd?
Het rondje in omgekeerde volgorde, vooruitlopend, leverde niets op. Dus via mijn hulptroepen de reservesleutels opgehaald. De volgende dag liep ik er weer en vroeg een stel aan mij of ik mijn autosleutels verloren was. Ik kon ze daar verderop, aan het eind van het pad links, van het paaltje pakken. Ondanks het weten van de vorige dag was ik blij.
Net zoals ik vorig jaar mijn huissleutels verloor en ik mijzelf tegen iemand hoorde zeggen dat ik die binnenkort ergens op kon halen, ik na drie weken toch wel blij was dit dit inderdaad zo was. Ik werd wat onzeker.
Ik gooi er meteen nog even een sterk staaltje weten in (of: communicatie). De keer dat ik met een vriendin in een café zat, Frans Molenaar (mode ontwerper) de zaak uit liep, ik oogcontact met hem had, en ik daarna tegen mijn vriendin zei: “Die leeft niet lang meer.” Zij sputterde nog wat tegen, misschien had hij een slechte dag, maar twee maanden later was hij overleden.

Ons denken is een gereedschap en niet hetgeen dat weet. In zijn hoogste vorm, als het ten dienste staat van onze kern, dat wat weet, is het een juweel en mag het schitteren in zijn functie.

Vannacht, tijdens die staat die wij dromen noemen, wandelde ik met een goede vriendin. Een paar dagen ervoor stelde ze dat voor, al was haar intentie om dat in de zogenaamde wakende staat te doen. Het gesprek was niet anders dan in de wakende staat en ze vertelde over haar ervaringen. Ik vroeg door naar een bepaald persoon, wat ze daar mee beleefd had, om wat meer te weten te komen over die persoon en de ervaring. Wij liepen op straat geloof ik en op een gegeven moment kwamen we bij een huis, een appartement, die uit één kamer leek te bestaan. Het was het huis van de vrouw waar we het over hadden. We gingen naar binnen en de twee hondjes die we bij ons hadden renden enthousiast naar binnen. De hond die het eerst naar binnen ging zou “Leven!” kunnen heten en zijn naam verwijst daar op een bepaalde manier ook naar. De vrouw was er zelf niet. Er viel nog wat voor en toen was de droom wel zo’n beetje voorbij, al probeerde ik hem/haar te continueren, bij het diepere weten, de boodschap te komen. Ik ga er nog wel verder bij stil staan en voelen en op door, zeker omdat ik opeens wist wie de vrouw was in wiens huis wij stonden: Moeder Aarde, Lady Gaia, Terra Gaia, Sophia of Gaia Sophia.

Sleutels komen meestal bij mij terug maar heb nu besloten ze bij mij te houden. En wat we hopelijk allemaal wel weten, het is in onszelf waar de sleutels liggen, die poorten openen in ons Zelf en daarmee naar het grotere geheel en de andere Zelven waarmee we samen Leven, zonder wie dit niet mogelijk is. En waar in onszelf de sleutels liggen en welke poorten ze openen, mogen we zelf ontdekken. Voor mij is dromen er een van en is dat een onlosmakelijk onderdeel van het leven.

leven om te dromen
dromen om te leven
leven om te werken
werken om te leven
ontdekken om te zijn
zijn om te ontdekken
verdichting en verdieping
implosie en explosie
al een en al samen
samen een
reizen en ontdekken
ontdekken hoe te reizen
doen en niet-doen
zijn

Jortus
2023